Dag 18: Inca Trail 3
De langste en mooiste dag.
De derde dag begint met mooi weer. Het dal voor ons is bedekt met een wolkendeken en dat is lekker wakker worden. Nadat we ontbeten hebben en de waterzakken gevuld, kunnen we onderweg. We waren iets later dan de bedoeling en dat zou ons aan het einde van de dag bijna opbreken.
Het zou vandaag niet zo'n zware dag worden als de 2e dag, maar we beginnen eerst met een klim van 400m, om een pas over te steken op 3900m. Met andere woorden, het begin is wel zwaar. Halverwege de klim, die we zoveel mogelijk gezamelijk proberen te klimmen, komen we aan bij de eerste Inca reunie van de dag, Runkuraqay. Van hieruit had je prachtig uitzicht op de overnachtingsplaats verder naar beneden en ook de route waarlangs we naar boven zijn geklommen. Ik had meer last van m'n knie dan ik had gehoopt, maar stoppen is geen issue. Dan maar op de tanden bijten en kijken of ik met iets anders lopen het vol kon houden. Bij Runkuraqay worden we door de gids bijgepraat over deze reunie. Het is geen grote in iedergeval, maar het ziet er allemaal nog gaaf uit.
Na het bezoek klimmen we door naar de top die deze keer net onder de 4000m ligt. In de tussentijd trekt het hele dal weer dicht in een mum van tijd. Hadden we in het begin nog helder weer, met 10 minuten was alles bewolkt. We passeren nog een bergmeer en dat levert weer mooie plaatjes op. Bovenop is het even wachten op elkaar voordat we verder gaan. Ook nu weer betrekt het bovenop en begint het te regenen. Velen trekken de regenjas en ponchos weer aan. Het gaat nu even naar beneden. Niet veel later zien we in de verte Sayaqmarka liggen, de volgende Inca stad die we vandaag aan doen. De route er naar toe is erg mooi. Vooral de uitzichten over het dal naast ons is indrukwekkend. Aangekomen bij de stad, volgt een smalle, steile klim naar boven. Ik begin steeds meer last van m'n knie te krijgen. En eenmaal in de stad probeer ik zoveel mogelijk te zitten om wat rust te krijgen. Nu krijgen we een rondleiding door de stad. De verschillende gedeelten van de stad en de bijzonderheden worden eruit gelicht. Vanuit de stad konden we even verderop onze lunchplek zien liggen. Dat was niet ver meer. We dalen af om onze rugzakken op te halen en het laatste stuk naar de lunchplaats te lopen. We lopen door groene stukken met bruggen en vele soorten bloemen en planten rondom ons heen. Zoveel groen hebben we de eerste dagen niet gezien en dat zou vandaag zeker niet minder worden.
De lunch was, alweer, zeer goed verzorgt. Dat was iets waar we ons geen zorgen over hoefden te maken. Goed en veel. Tijdens de lunch begint het weer te regenen, maar op het moment dat we vertrekken is het weer droog en kunnen we zonder poncho onderweg. Ondertussen is de route wat vlakker geworden. Ik ben iets anders gaan lopen waardoor ik minder last van m'n knie had. Het pad loopt langs de bergen op en aan de dal kant is het vrij diep kan ik je vertellen. Daar staat tegenover dat de uitzichten adembenemend zijn. Vooral de bewolking maakt de uitkijk naar het dal extra misterieus. Ook de omgeving waarin we lopen. We zien kolibries, kleure mossen, fleurige bloemen en orchideen. Soms moeten we door een tunneltje. Na de lunch loop ik voornamelijk samen met Wendy, Tiny en Marcel. Dan lopen we langs een dal waar we het eindpunt van de volgende dag zien liggen, Aguas Calientes. Even verderop lopen we over de laatste hoge pas bij alweer een volgende Inca stad, Phuyupatamarka. De betekenis is: "Stad in de wolken" en het maakt het helemaal waar. Bij aankomst in de stad ligt het volledig in de wolken. Dan trekt het even open, maar direct daarna is de bewolking weer terug. Ook nu een rondleiding door de stad. Dit zou voor ons de laatste Inca stad zijn voor vandaag. Er ligt nog een vierde op de route, maar deze zullen we vanwege de tijd alleen op afstand zien liggen.
We moeten nu flink doorlopen, want de qua planning zullen we net voor donker het kamp bereiken. Het laatste gedeelte loopt alleen maar naar beneden en we moten doorlopen totdat we een eletriciteitsmast tegenkomen. Daar zal ook Jeruza (een van de gidsen) ons opwachten. Maar de wandeling er naar toe was adembenemend. Door het nevelwoud met af en toe jungle achtige omgevingen. Vooral een stuk dat als een galerijtrap omlaag draait, omringt met bamboe en allerlei woekerplanten was erg gaaf om door heen te lopen. De volgende hindernis zou een tunnel zijn, waarvan de eerste trede een erg diepe zou zijn. Het was inderdaad even oppassen, maar het was goed te doen. dan het laatste gedeelte tot aan de mast. Ondertussen is het overigens weer eens gaan regenen. Ik heb em niet gezien, maar onze gids zat, ineengehurkt op de grond met poncho over haar heen om droog te blijven, op iedereen te wachten. Ondertussen hebben ook Hans en Cornela zich aangesloten, maar even later zijn we toch met z'n drieen, Wendy, Tiny en ik, naar beneden gegaan voor het pad dat bij het kamp zou uitkomen. Aan de linkerkant zien we inderdaad de terrassen van de Inca stad die we letterlijk links laten liggen. Het pad naar beneden is meer een waterloop dan een echt Inca pad. Het was zanderig en vol met losse stenen. Niet erg prettig om te lopen, maar met recht een shortcut. Maar we komen aan in het kamp en daar wacht ons nog een kleine verrassing.
De tenten staan weer netjes naast elkaar, maar de uitgang van de tenten staan recht boven de toileten onder ons en de uitgang staat 20cm van de rand van de afgrond vandaan. Vooral de wc beneden stonken een uur in de wind. En het was ondertussen ook nog eens harder gaan regenen en dat deed geen goed voor de tenten. Bij de tenten begon het binnendoek en het buitendoek tegenelkaar aan te plakken met als gevolg dat het water begon te lekken. Sommige hadden gelijk al lekkage in de tent. Gelukkig viel het achteraf nog redelijk mee. Ook mijn tent begon te plakken, maar het bleef droog.
Wij kwamen tegen 17:45 binnen lopen. Evelyne en Wim waren er nog niet. Meestal liepen zij redelijk ver achterop, maar nu viel het gelukkig voor hen en voor ons erg mee. Ze waren nog geen 15 minuten na ons, waardoor ook zij net voor het donker binnen waren, want je wil dat stuk echt niet in het donker lopen. Ook de eettent was aan het lekken op de naden, maar het eten was er niet minder om. Bij de derde dag is het ook gebruikelijk om de dragers te tippen. Na onderling overleg zijn we tot een bepaald totaal bedrag en de verdeling gekomen. Met een kleine ceremonie werd het een feestelijk gebeuren. De kok als eerste, daarna de bediende en als laatsten de rest van de groep dragers. Alle dragers kwamen naar binnen om iedereen persoonlijk een hand te geven als bedankje en ook andersom ook. Zij hebben geweldig veel werk verstouwd dat wij niet gezien hebben. Elke dag moesten zij 's morgens het ontbijt maken en als wij weg waren het kamp opbreken, inpakken, en dezelfde route lopen als wij ook doen. Als er onderweg gelunched werd, werd daar de eettent opgezet, gekookt, geserveerd, opgeruimt en dan lopen zij naar het eindpunt, ons voorbij snellend om daar het kamp weer op te zetten.
Als afsluiting zijn we daarna even naar de lodge gegaan, waar sommigen gebruik maakten van de douche en anderen om nog even wat na te drinken en na praten. Het was vandaag inderdaad de mooiste dag om te lopen. Daarna was het weer naar bed, want de volgende dag zouden we om 4 uur gewekt worden en deze keer zonder thee. Het slapen was lastig voor mij. Het lag niet vlak, dus ik zakte elke keer weg en na drie dagen niet wassen plakt alles vast wat los en vast zit.