Dag 12: Titicacameer/Amantani
Titacacameer, Los Uros en Amantani eilanden.
Vanuit Puno gaan we vandaag het water op. Met fietstaxi's worden we van het hotel naar de haven gebracht. Daar slaan we eerst een grote hoeveelheid fruit, rijst, kleurpotloden e.d. in voor de mensen op het eiland Amantani. We gaan namelijk overnachten bij verschillende families op Amantani en deze mensen beschikken niet over deze zaken. Als dank voor ons verblijven schenken toeristen de families met soortgelijke benodigdheden.
Maar onze eerste stop is op Los Uros. Dit is een kolonie van drijvende rieten eilanden. Alles wat je daar ziet is van riet gemaakt. De eilanden zelf, de huizen, de boten.
We worden op een van de eilanden afgezet alwaar we een kleine uitleg krijgen over de mensen zelf en ook over hoe het eiland wordt gebouwd en onderhouden. Als eerste wordt er voor ons gezongen, maar als tegen prestatie moesten wij ook een hollandsliedje zingen. Dat was er leuk om te doen. Daarna werd uitgelegd dat lange haren bij de vrouwen een teken van schoonheid is. Alle vrouwen dragen hun haren in twee vlechten met daar onderaan een aantal kwasten om het lange haar nog langer te laten lijken. Dan krijgen we te zien hoe de eilanden zijn opgebouwd.
Je hebt een drijflichaam dat verankerd wordt en daarop worden een aantal lagen riet gelegd. Daar bovenop worden de huizen gebouwd. Om te laten zien hoe dun het eiland is en hoe diep het water eronder, wordt een stukje bloot gelegd en een stuk uit het eiland gehaald. Het is nog geen meter dik. Men laat een touw zakken en daarmee laten ze zien dat er 13 meter water onder hun zit. Na deze demonstratie lopen we nog over het eilandje heen om een beetje rond te kijken. Deze rieten huizen beschikken gewoon over radio en tv. Ik vond dit een hele rare gewaarwording, want het paste niet in mijn plaatje van deze eilanden. Daarna verlaten we het eiland met een van hun rieten boten om even kort een bezoek te brengen aan een ander eiland en daarna gaat het met onze eigen boot verder naar Amantani.
Na ongeveer 3 uur bereiken we Amantani waar we ook de nacht doorbrengen bij een van de families aldaar. Aan de kade staan verschillende vrouwen ons op te wachten. Aan de hand van de draaiboek wordt bepaald wie bij welke familie wordt ondergebracht. Ik zou samen met Patricia bij Gladys worden ondergebracht. Zij heeft een dochter Elizabeth. Het eiland ligt op 3800 meter, maar haar huis staat ergens hoog op het eiland, dus even flink klimmen. Daar aangekomen staan we voor een aardig huisje. Niet echt groot, maar toch groter en mooier dan ik had verwacht. Mijn kamer was voorzien van maar liefs 3 bedden. Gelukkig was er ook een bed lang genoeg voor mij. Ik had het een en ander wat primitiever verwacht, maar door de toeristen komt er een aardig centje binnen voor de gemeenschap. Het huis is ook gebouwd in drie dagen, maar dan helpt wel de hele gemeenschap mee met bouwen. Na even gelegen te hebben worden we geroepen voor het eten. Lekker soepje en als hoofdgerecht een Forel met aardappels. Ondanks dat ik nog niet helemaal 100% was liet ik het eten goed smaken.
Tegen 4 uur was het verzamelen op het plein voor een wandeling. Samen met de gids gaan we een van de heuvels beklimmen. Dit is mijn eerste wandeltocht en het zou gelijk een pittige worden. De route naar boven is vrij stijl. Het was even wennen, maar al snel had ik een ritme gevonden dat ik goed kon volhouden. Halverwege even een kleine stop bij een kapeletje waar je een steentje van beneden in kon leggen en dan kon je een wens doen. Het ging verder naar boven en toen was het even ieder voor zich. Eenmaal bovengekomen is het genieten van het uitzicht, ook omdat we bijna tegen een zonsondergang aan zaten. Bovenop stond ook een oude tempel. Als je drie keer rondom de tempel loopt, dan brengt dat geluk. Nou ik kon wel wat geluk gebruiken. Onder het genot van een kop thee een thee huis iets onder de top zaten we met z'n allen te genieten van en de thee en de zonsondergang. In het relatieve donker liepen we naar beneden toe, maar de maan scheen er lustig op los, dus licht genoeg. De meesten mensen hadden een hoofdlamp of zaklamp mee, dus ook daarmee was er voldoende licht om veilig naar beneden te gaan. Bij aankomst op het plein worden we opgewacht door de mensen, die ons terug brachten naar huis voor een lekker avondmaaltijd. Ook deze liet zich goed smaken.
Als afsluiting van de avond was er voor alle toeristen een dansavond georganiseerd waarbij iedereen in lokale klederdracht gehesen werd. De heren droegen een poncho met een must en de dames in rok, bloes en hoofddoek. We worden om 8 uur verwacht en iedereen is dan ook aanwezig, behalve de muzikanten. Deze hadden net een feest achter de rug en hadden al het nodige alcohol achter de kiezen, dus die kwamen niet opdagen. Het duurde een hele tijd. Tegen 9 uur hadden de meesten zoiets van: "Het is wel mooi geweest, wij gaan". Het grootste gedeelte van onze groep bleef nog even en een kwartier later kwamen de reserve muzikanten op dagen, zodat er toch nog gedanst kon worden. Het was erg leuk om te doen. Het ging er tradizioneel aan toe, maar ook Nederlands :-)
We zijn tot 10 uur doorgegaan. Na zo'n vermoeiende dag is het tijd om het bed op te zoeken.